علامه حاج ميرزا ابوالحسن شعراني (تهراني) در سال 1281ش (1320 ق) در تهران به دنيا آمد. وي پس از فراگيري مقدمات، به كسب معاني بيان، فقه، اصول، منطق، كلام و حكمت و رياضيات و طب پرداخت و از اساتيدي همچون ميرزا محمود قمي، محمدرضا صهباي قمشه‏اي، ميرزا طاهر تنكابني و ميرزا علي اكبر يزدي استفاده برد. آيت‏اللَّه شعراني در 26 سالگي به نجف اشرف مهاجرت كرد و رجال و حديث را از محدثِ رجالي، سيدابوتراب خوانساري فرا گرفت. وي سپس به وطن بازگشت و در منزل خويش به تدريس علوم و فنون و ترجمه و تاليف پرداخت. حضرات آيات: ميرزا هاشم‏آملي، عبداللَّه جوادي آملي، حسن حسن‏زاده آملي، محمد حسن احمدي فقيه يزدي و سيد جلال الدين محدث ارموي از جمله شاگردان و تعليقات بر تفسير ابوالفتوح رازي، و تفسير مجمع‏البيان طبرسي، راه سعادت در اثبات خدا و بحث نبوت و ولايت و معاد از جمله آثار اين عالم رباني مي‏باشند. ايشان به زبان عربي، فرانسه و عبري تسلط و احاطه كامل داشت و در هيئت و نجوم و زيج ماهر بود. سرانجام اين فقيه و مدرس بزرگوار در دوازدهم آبان 1352 ش برابر با هشتم شوال 1393 قمري در اثر كسالت قلبي در 71 سالگي در بيمارستاني در آلمان بدرود حيات گفت و سپس با تشييع باشكوهي در جوار حرم عبدالعظيم(ع) مدفون گرديد.